20 Puisi Bahasa Sunda Tentang Alam dan Artinya

Ilustrasi puisi. Foto: Unsplash

Alam adalah sumber inspirasi yang tak pernah habis. Dalam setiap desir angin, gemericik air sungai, dan hijaunya pepohonan, tersimpan keindahan yang mampu menyentuh hati siapa saja. Tak heran jika banyak orang menuangkannya dalam bentuk puisi.

Bahasa Sunda, sebagai bahasa daerah, yang kaya akan estetika sangat pas digunakan untuk menggambarkan keindahan alam. Lembutnya diksi, ritme yang khas, dan nuansa budaya yang kental menjadikan puisi Sunda tentang alam terasa lebih hidup dan menyentuh.

Dalam artikel ini, kamu akan menemukan beragam puisi bahasa Sunda tentang alam yang indah, menyentuh hati, dan cocok untuk dibacakan dalam berbagai momen seperti tugas sekolah, karya sastra, maupun sekadar penghayatan terhadap ciptaan Tuhan.

Puisi Bahasa Sunda Tentang Alam

Ilustrasi puisi. Foto: Unsplash

Menggunakan bahasa Sunda dalam puisi alam bukan hanya melestarikan bahasa daerah, tetapi juga menggambarkan harmoni antara budaya dan lingkungan.

Berikut beberapa referensi puisi bahasa sunda tentang alam untuk menyampaikan pesan moral, keindahan, dan perenungan spiritual.

Puisi Bahasa Sunda Pendek tentang Keindahan Alam

1. Gunung ngajulang ka langit

Leuweung héjo ngajaga kahirupan

Alam téh karunia Gusti

Ulah dipoho dijaga

2. Cai ngocor ngalir bagja

Meuntas sisi-sisi leuweung

Alam téh méré kahirupan

Hayu urang miara

3. Langit biru, mega ngapung

Angin seungit mawa kabagjaan

Nu ngarasakeun téh hate

Di alam nu teu aya bandingan

4. Tangkal-tangkal nangtung gagah

Daun héjo mah teu pernah luntur

Alam téh sahabat

Anu kudu dipikacinta

5. Suara manuk di isuk-isuk

Nyaritakeun kabagjaan alam

Sagalana nyanyi dina sunyi

Dina alam nu sajati

Baca Juga: 30 Puisi untuk Orang Tua yang Menyentuh Hati

Puisi Bahasa Sunda tentang Alam Leuweung jeung Gunung

1. Leuweung héjo nangtung pageuh

Hawa seger ngajadikeun betah

Hirup téh karasa deukeut

Ka alam, ka Gusti

2. Gunung ngajulang, kabut ngaliput

Hirup karasa leuleus

Alam téh nyayogikeun rasa

Tina ciptaan Nu Maha Kawasa

3. Gunung-gunung, leuweung, jeung sagara

Sadayana geus saluyu

Mun urang ngaruksak hiji

Sadayana bakal runtuh

4. Lamun datang ka leuweung

Cicing jeung ngarasa

Anjeun bakal terang

Alam téh guru pangbijaksana

5. Cagak-cagak tangkal nyayogikeun hirup

Daun-daun ngageter ku angin

Alam téh nyambung jeung rasa

Nu tulus tina alam jero

Puisi Bahasa Sunda tentang Alam jeung Kahirupan

1. Alam téh lain ngan gambar

Tapi jero na aya kahirupan

Tangkal, cai, angin jeung taneuh

Sadayana nyambung jadi berkah

2. Sagara lega nu teu wates

Ngangkat rasa syukur ka Gusti

Ieu ciptaan nu teu aya lawanna

Kudu dipiara satia

3. Lamun urang deukeut ka alam

Hate jadi tenang

Sanajan loba kabingungan

Tapi alam nganteurkeun jawabna

4. Teu aya kasieun di alam

Anu aya téh kahadean

Mun urang bisa ngadenge

Alam téh nyarita

5. Di padang rumput nu lega

Angin ngalir tanpa beungkeut

Alam ngajarkeun

Hirup téh kudu bébas jeung sabar

Puisi Bahasa Sunda tentang Alam jeung Kaéndahanana

1. Gunung nangtung gagah perkasa,

Leuweung héjo matak waas.

Cai ngalir lir ibun kaca,

Sora manuk halimpu nembus.

Ieu alam endah kabina-bina,

Bukti kanyaah Nu Maha Kawasa.

Hayu urang jaga titipanana,

Sangkan lestari salawasna.

2. Angin ngahiliwir mawa hawa sejuk,

Ngeusian sela-sela dangdaunan.

Tangkal oyag bangun nu diunjuk,

Haleuangna matak katenangan.

Angin téh napasna kahirupan,

Mawa sora ti kajauhan.

Hayu urang regepkeun lalaunan,

Hikmah alam bakal kapanggihan.

3. Panonpoé medal ti wetan,

Nyebarkeun cahayana nu hérang.

Ngalumatan jagat rayat,

Mawa kahaneutan jeung harepan.

Cahayana sumber kakuatan,

Nu micu kembang jadi beukah.

Hayu urang sukurkeun nikmatan,

Kahirupan jadi leuwih bungah.

4. Peuting datang nyimbutan alam,

Béntang baranang di langit hideung.

Cis kaayaan matak nineung,

Sora jangkrik lir hiji tembang.

Peuting téh waktuna keur reureuh,

Ngumpulkeun tanaga nu geus béak.

Hayu urang rasakeun karunia-Na,

Ketenangan nu teu bisa diukur.

5. Langit mendung ngagantung,

Cipruk mimiti ragragan.

Seungit taneuh mimiti kaangseu,

Alam kawas nu ngaharepkeun.

Udan téh rahmat ti Pangéran,

Nu nyuburkeun sagala rupa.

Hayu urang sambut kalayan kabungahan,

Harepan anyar geus mimiti muka.

(NDA)